Vrij Zijn

In plaats van te wijzen naar je ware Natuur, die altijd heel en ondeelbaar de Vrede is, worden we opgevoed met het idee dat je als man of vrouw iets moet bereiken. Steeds wordt je aangesproken op het omschrijfbare 'ik', dat ergens goed in moet zijn. Gevolg is vaak spanning, angst voor falen en achtergelaten worden… verlorenheid.

Angst wordt tot levensinstelling, die later in alles de basistoon vormt. Bij elk gesprek of karwei dat komt is er het gevoel van het 'ik' dat geen fouten mag maken… om afkeuring en eenzaamheid te voorkomen… angst om gezien te worden in onzekerheid.

Het kan grote ontspanning en een bevrijding geven, wanneer duidelijk wordt dat je niet dat worstelende personage bent, en dat je bewust kunt zijn van die vechtende houding. Dat is als in een droom, waarin je plots beseft dat je droomt… en niet de hoofdrolspeler in de droom bent. Ineens valt de identificatie met die droomfiguur weg.

Dat kan ook in de wakkere staat, waarin aandacht - door een besef van direct Zijn - uit de identificatie met het ik-personage loskomt. Ineens is duidelijk dat je ware Natuur niet afhankelijk is van hoe 'de dingen' in de relatieve wereld gaan. Datgene dat bewust is van de worsteling is onbeschadigbaar, vrij en onverbeterbaar.

Er is besef van Stilheid of Vrede die vooraf gaat aan alles, een besef van dat je altijd dit directe Thuis Zijn bent. Vanuit die beleefde Waarheid komt Natuur vanzelf tot expressie. Waar eerder het bereiken van iets voldoening en vrede moest brengen, is nu een basis van Vrij Zijn… in de zin van vrij van al het voorgestelde.

Vanuit dit onbevangen open Zijn kun je vrede sluiten met angst… vanuit wat geen oordeel heeft kun je onder angst de aangeleerde vertwijfeling zien, de vertwijfeling die niet weten vertaalt als ik ben niet goed genoeg. Eronder is de Stilheid van waaruit niet weten volkomen veilig en natuurlijk is… daar is de twijfelloze genegenheid van Zijn.

▲