Verslaving
29 januari 2013Verslaving heeft als overtuiging dat rust het gevolg is van een toe te dienen substantie - het object van de verslaving. Anders gezegd: ik voel me pas goed als ik mijn dosis krijg. Identificatie met een zelfbeeld roept die overtuiging op.
Vaak wordt niet onderkend dat veel mensen onbewust verslaafd zijn. Wie kent niet het gevoel gefaald te hebben, de angst dat het gezien zal worden, en dan de stress om die angst weer verborgen te houden… stress om niet als 'mislukkeling' gezien te worden.
Er wordt enorm geïnvesteerd in de strijd om falen te voorkomen. Dat gevecht voedt zich uit de hunkering naar vrede. Als de ware Aard niet herkend is, lijkt vrede het gevolg van applaus, succes, bewondering, erkenning, waardering, een goed gevoel, etc.
Rust, vrede, waarde en liefde worden gezocht in objecten, in het vergroten van 'ik', in het verkrijgen. Prestatie moet waarde en betekenis geven aan de valse identiteit… dan hoor ik erbij en tel mee. Dit gebeurt op een bodem van ontkende onderwaardering.
Waardering moet een goed gevoel brengen, van buitenaf toegediend worden, en komt na een prestatie. Niet scoren bevestigt het negatieve zelfbeeld dat niet kan presteren.
Falen is oordeel over uitgebleven voldoening, en de confrontatie met de onderliggende negatieve identiteit. Dit is vergelijkbaar met geen drugs krijgen en onvrijwillig afkicken: ik was niet in staat om te scoren… zie je wel, ik ben waarde-loos.
Een genegeerde verslaving is 'psychologisch voorstellen' met een omschrijfbaar 'ik' in de hoofdrol. Gevoelens van voldoening of falen worden gezien als gevolgen van goede of slechte handelingen… van ikzelf of de ander. Mentaliteit is gericht op het beveiligen van 'ik' en het bewerkstelligen van voldoening… de toon is angst voor falen.
De Zoektocht naar Voldoening
Dit brengt de zoektocht naar voldoening ten slotte bij 'het spirituele circuit'. Er wordt geprobeerd om spirituele ervaringen te krijgen die een geluksgevoel zullen brengen. Het negatieve zelfbeeld is er even niet tijdens gevoelens van voldoening, en het lijkt of een activiteit, ervaring, handeling of inzicht verantwoordelijk is voor het fijne gevoel.
Vrede is de natuurlijke 'staat'… ze valt op zodra de zoektocht even stopt. Dit gebeurt als 'de dosis' verkregen is. De rust wordt echter gekoppeld aan de uitwerking van de dosis.
In spirituele kringen komt verslaving vaak voor: een gevoel van geluk zal komen na de dosering spirituele drugs… als het verlossende woord geklonken zal hebben, als ik het snap of kan zien, en bevrijd ben van mijn kwelgeesten, als ik eindelijk een bepaalde techniek onder de knie heb…
Ongemerkt lijkt 'spirituele materie' een substantie die verlossing zal brengen. Angstvallig wordt gehoopt op verbetering van 'wat ik denk dat ik ben', zodat mijn aanwezigheid voldoet aan het ideaalbeeld of de verwachtingen, en er altijd goedkeuring zal komen.
De misvatting heerst dat 'ik' zich prettig kan voelen door middel van goedkeuring… die zal komen wanneer het gedrag voldoet aan ideaalbeelden. Een voorbeeld daarvan is: ik moet zelfverzekerd overkomen. Dat lijkt bereikt te kunnen worden door het verbeteren van de identiteit, alsof 'ik' een manipuleerbaar object is. De technieken daartoe worden in overvloed aangeboden.
Geloof in het afgescheiden ik en open Zijn vergeten, roept behoefte aan voldoening op. Dit wordt tot een verslaving aan gevoelens die komen na succes, wat zich naar buiten richt als jacht naar geluk.
Ontkenning naar een negatief Zelfbeeld
Zoeken naar waardering en goedkeuring in relaties en ondernemingen gebeurt vanuit ontkenning naar een negatief zelfbeeld. Die 'zelf-voorstelling' heeft als basis een overtuiging van onwaarde, onmacht en gebrek, ontstaan in de vroege jeugd.
Door verschuiving van aandacht uit het onbevangen Zijn naar de psychische sfeer van beelden en omschrijvingen vindt identificatie plaats. Ouders dragen deze vervreemdende 'modus' al mee, en is overgenomen uit de geïnstitutionaliseerde samenleving en de geïndustrialiseerde maatschappij.
Op een bodem van vergeten stille Natuur ontstaat het duo 'kunstmatige samenleving - kunstmatige identiteit'. De samenleving werd tot entiteit-achtige mogendheid, waarin de mens een plek moet verdienen door zijn marktwaarde. Kille ideaalbeelden bieden houvast voor het valse zelf, dicteren wat waardevol is en suggereren dat 'gewoon' niet bruikbaar is en geen waarde heeft.
Mensen meten zich af aan dode, context-afhankelijke idealen, voelen zich onwaardig, maar hopen in het voldoen aan verwachtingen hun waarde terug te vinden… 'moeten presteren' brengt uitputting en depressie in plaats van voldoening.
Ik ben geen Liefde waard
Secundaire identiteit (het masker) is de beschermingslaag die aandacht weghoudt van de onwaarde en zich naar buiten richt om een rol in de wereld te spelen. De rol moet voldoening en waardigheid brengen. Achter het masker schuilt het verwrongen zelfbeeld dat in de kindertijd - en vaak al in de moederbuik - ontstond. Het kenmerkt zich door variaties op de kerngedachte 'ik ben geen liefde waard'.
Waardering is compensatie voor de ingebeelde onwaarde. Applaus en erkenning zijn de drugs van het masker. Ze moeten de onwaardige identiteit verdoven en uit de beleving houden, én een gevoel van waarde brengen. Inventiviteit en creativiteit staan in dienst van die missie… meestal onbewust.
Verbergen en compenseren van de (negatieve) kern-identiteit is de specialiteit van de secundaire identiteit. Achter die beschermingslaag ontstaat wanhoop wanneer afkeuring komt in plaats van de beoogde voldoening. De overeenkomsten met verslavingsgedrag zijn onmiskenbaar. Herkenning van de zucht naar voldoening is de opening naar de onderliggende kinderverwarring.
Het Licht van Gewaarzijn
Midden in de kinderverwarring maakt het Licht van Gewaarzijn bewust van tijdloos Zijn, het Zijn dat Gewaarzijn is. Ook de subtiele spirituele beginselen die aan de basis van alle drang naar voldoening liggen tonen zich en lossen op in Licht… Zijn is tijdloos vóór alles dat Licht.
Besef van direct Zijn maakt bewust van wat 'eerder' dan alle fenomenen is, niet komt of gaat, en nooit beschadigen kan. Besef van Zijn ís Vol-doening.
Het spirituele aspect van de secundaire identiteit manifesteert als de zoektocht naar verlichting. Hoop richt zich op de ultieme 'high' die zal komen op het moment van verlossing, waarna alles goed zal zijn. Het valse ik ziet verlichting als een permanente high. Ook in spirituele kringen heersen kunstmatige voor-beelden. Zijn is echter tijdloos vóór concepten en tijd.
Verslaving valt weg in Besef van Zijn
Stopt interesse in de wereld door besef van Zijn?… nee! Levenskracht komt spontaan tot uiting. Wat wegvalt, is de verslaving aan fijne gevoelens waarmee het valse zelf haar bestaan zinvol wil maken… en daarmee de vermeende zinloosheid van het negatieve kern-ik te overtroeven.
Wereld en waarneming blijkt één-zelfde Bewustzijn… ondeelbaar. Kijk vanuit identificatie met het lichaam en je bent deel van conflicterende vormen, kijk vanuit identificatie met een subtiel lichaam (geest) en je bent deel van conflicterende subtiele vormen… kijk als Bewustzijn en conflicten stoppen… het Ondeelbare manifesteert zich.
Expressie staat niet meer in dienst van het schijn-ik dat voldoening wil krijgen, doch komt vanuit blijmoedigheid tot uiting. Dit is het on-middel-lijke Zijn dat zichZelf Is, zonder ideeën over zichzelf. Eigenaardigheden blijven, doch zijn geen middel meer waarmee naar waardering wordt gezocht.
zie ook: Materialisme