Verontwaardiging en weerstand

Verontwaardiging gaat vaak samen met weerstand. Dit kan 'verfijnde' vormen aannemen die haast niet meer te herkennen zijn als verontwaardiging en de schijn van open, rechtvaardig en nobel lijken te hebben. Geduldig waarnemen legt echter de verborgen toon bloot.

Haast altijd is er een basis van afgunst, wrok en een aangetast psychologisch zelfbeeld. Besef van Zijn is niet een direct open Zijn, doch 'aandacht bevroren in een voorstelbare identiteit'. De schijn van voorkomendheid kan boven op dit gekwetste zelfbeeld hoog gehouden worden, doch het fundament staat 'onderhuids' in het teken van vergelding.

Het is verbluffend hoe divers vergeldingsmissies gecamoufleerd worden. Vaak gaan goede bedoelingen gepaard met enorme verbetenheid en een eis tot gehoorzaamheid of onderwerping. Al te duidelijk 'nee' zeggen tegen een dergelijke toon kan enorme woede oproepen, omdat ongemerkt de missie tot vergelding gedwarsboomd lijkt te worden en de 'waardigheid' dreigt weg te vallen.

Het lijkt lastig om deze toon te zien als een verschijnsel in Bewustzijn, in plaats van als identiteit. Dit komt vooral omdat gedrevenheid ervoor moet zorgen dat de onderliggende 'kwetsuur' uit de directe beleving blijft. In Openheid de kwetsuur verwelkomen maakt dat voeding voor de missie wegvalt. Bovendien heeft ego-activiteit grote moeite met het opgeven van de missie, die voor eerherstel moet zorgen… dat laten gaan betekent falen.

Op dat 'punt' van vechten of open zijn lijkt een ik te worstelen, en kan de gewoonte van 'onbewust creëren vanuit onvrede en verwijt' herkend worden. Dit inzien openbaart hoe het gemoed zich vult met mentaliteit en emoties die gebaseerd zijn op de identificatie met een gewoonte, een houding… de misvatting dat 'ik' een werkelijke vorm is die iets doet of wordt aangedaan.

Tussen boos blijven of voelen kan lang verontwaardiging gekoesterd worden. In de psychologische samenleving spelen veel mechanismen in op deze gedrevenheid. Ze dienen verhulde belangen en beloven groei of winst als lokkertje. Opgeven van de missie ontneemt het ego de mogelijkheid tot het bereiken van 'meer, beter, belangrijker, machtiger…'

Met geduld en besef van Licht kan de kunstmatige houding tot rust komen. Dit gebeurt wanneer de onderlaag niet meer als bedreigend wordt gezien en midden in de 'kwetsuur' de Tegenwoordigheid beseft wordt. Dit is het Waarachtige dat altijd vooraf gaat aan welke ervaring dan ook… In deze tegenwoordige Directheid lost het waargenomene op en blijkt de Stilheid onbeschadigd.

Door het vuur in duist'ren nacht… zonk terneer mijn oude pracht.

▲