Na het Ontwaken
20 januari 2013Herkenning van de ware Aard kan besef van grote vrede en rust brengen. Er is niet een iemand die bewust is, doch een wonderlijk ondeelbaar Gewaarzijn, een afwezigheid van spanning.
Die blijmoedige vrede kan soms een periode inluiden waarin het lichaam alleen maar stilletjes op een bank kan zitten. Er is geen enkele behoefte om iets te veranderen of in onnodige activiteiten te participeren. Ware Aard is herkend als ondeelbare Eenheid en een tijdloos Ervaren in zichZelf.
Soms komt ontwaken als een simpel besef van wat onverstoorbaar de grondloze Grond is, en neemt het leven verder 'gewoon' haar beloop. Ook is 't mogelijk dat Ontwaken niet herkend wordt en grote onrust ontstaat, door het uit elkaar vallen van zelfbeeld, wereldbeeld en Godsbeeld.
De na-ijlende Geest
Vanuit de na-ijlende geest gezien, dienen zich na 'het openbreken van de identiteit' vaak implicaties van Ontwaken en Eenheid aan. Die implicaties worden omarmd of met koppigheid gewantrouwd. De geest beredeneert het onberedeneerbare, om wat geen ervaring is te maken tot een gebeurtenis.
Die kan door het valse zelf worden toegeëigend, om zich daarmee een - spirituele - status aan te meten: ik ben ontwaakt. Ontwaken is echter het doorzien van de aparte identiteit als een illusie.
Veel ideeën wekken de indruk dat na het ontwaken alles alleen maar mooi en goed is. Vaak is er teleurstelling: emoties en gedachten blijven niet weg, en leven brengt nog steeds uitdagingen. Het valse zelf claimt nog niet klaar te zijn en probeert op die manier geloof en grond terug te winnen.
Subtiele beginsels waar het aparte zelf zich op stoelde roeren zich, in de vorm van neigingen om als persoon een 'goede' relatie met een ander persoon te willen… als eenzaamheid, vanwege het besef werkelijk al-een te zijn en dat vanuit een 'ik' te interpreteren… als verwarring, over de rol die niet meer door iemand gespeeld wordt en toch invulling krijgt.
Kennis en Kennen
Ontwaken brengt het besef dat er niets te weten valt. Kennis is relatief, tijdelijk en behorend bij een context… Kennen is niet in kennis te vatten, het kent alleen zichZelf.
Alles dat eerder betekenis had valt weg, en wat je dacht te zijn blijkt een ingebeelde constructie. Angst kan komen, omdat de geest niet meer snapt wie of wat ie is. Teleurstelling, omdat mensen je zien volgens (oude) beelden die ze over je hebben en je in die suggestie willen vast houden…
Ego-geest is ontevreden, obstinaat… controle blijkt onmogelijk en er is niets om op terug te vallen. Ego heeft 'materie' nodig om iets te bewijzen en zich vast te houden aan schijnbare oorzakelijkheid, doch standpunten, overtuigingen en inzichten vervliegen in Openheid.
Vanuit de beredenerende geest lijkt ontwaken helemaal niet leuk meer, wat kan aanvoelen als een grote ontluistering en desillusie. Boosheid en onvrede steken de kop op. De na-ijlende geest heeft grote moeite met het besef dat er geen apart zelf is… met het wegvallen van persoonlijk gewin of verlies… het kan er geen houding en status meer aan ontlenen en protesteert.
Besef van het ene Hart
Besef van het ene Hart brengt rust in de argwanende geest. Het angstige ego ervaart plots weer de veiligheid van het onbeschadigbare en ondeelbare Zijn.
Ontelbare expressies vinden plaats vanuit het Ene… tegelijk wordt beseft dat al die expressie spontaan gebeurt, zonder door een apart zelf veroorzaakt te zijn. Onbewuste gewoonte krijgt in opmerkzaamheid een antwoord vanuit de directheid van Zijn.
Natuurlijke Openheid sluit niets uit, zodat geestelijke misvatting en gewoonte in het Licht komt. Alles wordt voelbaar, omdat ontwijkmechanismen geen gehoor meer krijgen. Het organisme hoeft niet meer de argwanende beweringen op te volgen, omdat ze vanuit het Licht helderheid krijgen, in plaats van in angst bevestigd te worden door geloof.
Soms roept de relatieve geest via oude ervaringen langdurig psychologische spanning op, en blijft een houding van argwaan terugkomen. Echter wordt het vanuit de herkende ware Aard niet meer ontweken of gezien als negatief. Het Licht van Waarachtigheid dringt uiteindelijk ook in de houding naar de oude verhalen door, zodat de verhalen hun lading verliezen.
Doelen en bedoelingen lossen op. Wat blijft is een onmiddellijk, wonderlijk ontvouwen… als levende Directheid geeft het een frisse - tijdelijke - uniekheid aan alles. Tijdelijk is het gezicht van Eeuwig.