Moegestreden

In de zomer van 2008 bezocht ik met mijn vriendin de stad Assisi in Italië, een wens die ik al een tijdje had. Direct voor de ingang van de Sint-Franciscusbasiliek in Assisi staat een prachtig standbeeld. Het symboliseert de terugkeer van Fransiscus uit de oorlog.

Ik had het nog nooit gezien, maar werd bij de eerste aanblik meteen diep getroffen. Ik zag de strijder, de moegestreden archetypische strijder, de gebroken ego-identiteit met zijn uit angst vormgegeven loodzware bescherming…

Een stokoude gewoonte blijft via gehoorzaamheid almaar koppig doorgaan: het strijden voor, of tegen, een denkbare god, en de overtuiging dat leven alleen kan als alle andere overtuigingen zijn uitgeroeid. Die zienswijze breekt, en daarmee ook de trots van het ego, de vermeende doener, of de identificatie met standpunten.

Het beeld symboliseert ook schaamte en overgave van het ego dat beseft een slaaf van angst en waan geweest te zijn, in de ban van bewering. Ten slotte wordt ook schaamte herkend als een subtiele afkeer van God. Dit smelt weg in het ervan doordrongen raken dat alles God is… ego wordt herkend als het schijn-ik, een droomfiguur in een droom.

Het subtiele, spirituele Ego

Voorafgaand aan de reis naar Assisi, heerste al een tijdje het idee dat ik ergens voor moest gaan staan, als bewijs van dat ik 'het' begrepen had. 'Vechten' gebeurde vanuit onderwaardering… nog steeds gelovend in een (beschadigd) subtiel, spiritueel ego.

In strijd wordt verlangen naar Vrede herkend, in willen staan voor een overtuiging angst voor niet meer weten, in angst de hunkering naar Liefde. Dat raakt uitgeput en geeft zich over in Gratie. Ego-activiteit wordt zacht, open… bewustzijn keert naar binnen en geeft zich aan God, aan zichzelf, aan het ene Zelf… Zijn is tijdloos naakt in zich Zelf.

Angst voor de dood is hechting aan een omschrijfbaar zelf-beeld… of identificatie met de verschijningsvorm, het - subtiele - lichaam. Dit standbeeld beschrijft het einde van 'de valse identiteit'.

De Glorie van het onsterfelijke Zijn

Achter uitputting - van het beeld - straalt de Glorie van wat voor het ego onzichtbaar is… het onuitputtelijke van het ongeboren, onsterfelijke Zijn, dat beseft wordt in aanvaarding van wanhoop. Uitputting en wanhoop vallen weg in herkenning van Waarachtigheid.

Wanhoop en uitputting horen bij het zorgvuldig onderhouden (imaginaire) zelfbeeld, dat ineen stort, in besef van de Bron, God, Zijn, Licht… daarmee verdwijnt het universum van wanhoop en uitputting. Ego probeert die overgave uit te stellen, omdat het eer wil behalen in zijn verhaal. Het ontwikkelen van speciale krachten is daarom vaak uitstel van overgave, of angst voor de dood.

In vereenzelviging met een subtiele zelf-omschrijving lijkt overgave een activiteit of handeling en gelooft ego-geest dat het zich moet overgeven… Dat breekt open door inwerking van Licht, of het Zijn dat Is. 'Terugkijkend' lijkt dit een handeling die overgave genoemd wordt. Echter is het door Inwerking - Gratie - dat de ik-illusie wegvalt en de subtiele weerstand stopt.

Een volkomen Stilheid, een wakker Licht

Dat 'gebeurde' iets later, toen ik in de Kerk, vlak boven de crypte van Fransiscus staand, in stilte vroeg of er een bericht voor me was. Meteen kwam een spontaan openbreken… de druk in mijn hoofd ontspande, tijd viel weg, geluid stopte, er was een volkomen Stilheid, een wakker Licht.

De kleine identiteit was uiteen gevallen… in wat bleef, als onbegrensde, afmetingloze en onbeschrijflijke helderheid, was geen ik meer. Besef kwam dat Franciscus - door 'gewoon' te Zijn - mensen herinnerde aan hun innerlijke, onsterfelijke Aard van Licht.

Ik stond weer tussen de mensen in de kerk, doch als het Wakkere, het Gewaarzijn… Er brak diep verdriet open en ik moest gaan zitten. Iets later, beneden in de ruimte waar de crypte staat, kon ik alleen maar tegen mijn vriendin zeggen dat alles echt goed is, dat 'het' ongelooflijk mooi is.

Nu, zes jaar later, terwijl deze woorden verschijnen, besef ik: Bewustzijn is Schoonheid.

zie ook: Het Valse Ik

▲