Materialisme

Er heerst vaak het idee dat materialisme slecht is en uitgebannen dient te worden. Je zou kunnen zeggen dat die stelling een vorm van spirituele perfectie is. Een hunkering, die in essentie het verlangen naar Liefde en waardigheid is, mag er niet zijn.

Het inzicht dat energie en materie één zijn werpt een heel ander licht op het begrip materialisme. De geest heeft kennelijk dat materialisme tijdelijk nodig, om bewust te worden van de zoektocht naar essentie, waarde en oorsprong. Verlangen naar bezit of liefde voor materie is eigenlijk 'Zijn' dat van God of de Bron houdt, maar dat nog niet beseft… Zijn lijkt los van de Bron.

Al vroeg in de route, die bewustwording ondergaat, nestelt zich een verlangen in de geest. Dat is het verlangen naar betekenis, naar iets of iemand te zijn. In wezen is dat het geobjectificeerde beeld van 'ik' dat zijn werkelijke waarde nog niet kent. Het ziet om zich heen verschillen tussen arm en rijk, en wil bij de rijken horen. Dat doel schijnt tot vermeerdering van waarde te leiden.

Die misvatting wordt gevoed door hoe men door de eeuwen heen aankijkt tegen bezit, welvaart, voorkomen, uiterlijk en bewering. De verschijning weet door geloof van een omgeving macht naar zich toe te trekken. 'Aanzien' is daarom meestal de projectie van een omgeving op een persoon… het zegt niet zoveel over die persoon zelf, over het wezenlijke van die persoon.

Vandaar dat materialisme 'gewoon' een onderdeel is van het bewustwordingsproces. Het wrange is wel dat materialisme ook een hardnekkige vorm van overleving kan aannemen, met angst voor identiteits-verlies als basis. Vanuit die angst worden nog steeds oorlogen gevoerd en religieuze missies op touw gezet, meestal met god hoog in het vaandel.

Spirituele perfectie zou je dus ook een vorm van oorlog kunnen noemen; ook al is het vaak zeer verfijnd en geraffineerd… het is toch de identificatie met een setje overtuigingen die strijdt met een ander setje overtuigingen.

zie ook: Verslaving

▲