Loyaliteit
20 maart 2013Geestelijke activiteit kent vele rechtvaardigingen en verhullingen. Geestelijke activiteit betekent hier 'de inhoud van de geest', ook wel 'mind-stuff' genoemd. Geest verwijst naar 'Buddha-geest', of het in zichzelf Lichtende Zijn, de Openheid.
Aan de inhoud van de geest wordt een omschrijfbare identiteit ontleend. Die gewoonte of activiteit, die we 'ik' noemen, is vaak een trouw zijn aan allerlei (spirituele) ideeën die tot opstelling worden. Aandacht zoekt daarin haar toevlucht, om een positie in te kunnen nemen, voor of tegen iets.
Op een dag wordt het achterliggende mechaniek van die houding duidelijk. Vaak blijkt loyaliteit een betaalmiddel waarmee het schijn-zelf 'veiligheid' probeert aan te schaffen.
Trouw blijven geeft geen voldoening meer en brengt, in plaats van veiligheid en rust, juist knagende onvrede: via loyaliteit blijft het valse zelf almaar bevestigd - en daarmee de vermeende basis van gebrek, onwaarde en angst… het slachtoffer.
Rust werd gezocht in de objectenwereld, in identiteit. Omschrijfbaarheid en functie lijken waarde en bestaansrecht te geven aan zijnsbesef dat de Bron vergeten is. Een identiteit die waardering krijgt brengt 'veilige rust'… een 'ik' voelt zich ondersteund en bevestigd in wat ie denkt te zijn.
Op deze wijze loyaal zijn lijkt aantrekkelijk: de veronderstelde waarde houdt aandacht weg van het besef dat Bewustzijn volle Leegte is. Aandacht daarin terug ontspannen roept grote angst op, angst voor niets meer zijn. Toegeven aan omgevings-codes geeft een gevoel van er bij horen.
Ook na besef van Licht kunnen subtiele neigingen en gewoontes terug komen. Vaak roept dit grote twijfel op, over voldoening… alsof in bevestiging van het onechte 'ik' toch nog iets te behalen valt.
Ongemerkt wordt loyaliteit gegeven aan het valse zelf, dat claimt nog niet klaar te zijn, om zo weer in 'gewicht' toe te kunnen nemen. Trouw zijn aan idealen of externe factoren is dan loyaliteit aan angst voor naakt en open Zijn… voor het opgeven van het valse ik.
Angst voor Ontmanteling
Trouw blijven aan die imaginaire identiteit is erg vermoeiend en brengt een permanente angst voor ontmanteling met zich mee. Die angst moet ook weer ontkend en verhuld worden met een houding van schijnbare zekerheid.
Dan openbaart zich de waarachtigheid van direct Zijn en wordt zijnsbesef gegrepen door het ene Licht. Het blijkt dat loyaliteit eigenlijk altijd op zoek was naar dit Licht van Zijn, maar gewoontegetrouw zocht het in de relatieve sfeer van ervaringen.
Het zoeken werd gedreven door trouw aan een denkbeeldige gestalte. Die voorstelbare gedaante is het tot object geworden subject, dat fijne gevoelens nodig heeft om zich waardevol te voelen. Loyaliteit blijkt een geraffineerd verhulde verslaving aan de roes van ik-voldoening.
Voldoening wordt gezien als het gevolg van iets dat gevonden, verkregen of bereikt werd. Dat is de trots van het aparte 'ik', dat het vinden, verkrijgen of bereiken als een prestatie van zichzelf ziet. Voldoening is dan de onderstreping van een succesvol 'ik'.
Vaak wordt niet beseft dat deze verslaving een dieper liggende verslaving omhult: het spirituele ego. Een verborgen houding vindt zichzelf als apart 'ik' heel speciaal, en is ongenaakbaar van de wereld afgekeerd, omdat die wereld de speciaalheid niet ziet.
De Denkbare Identiteit
Onbewust wordt alsmaar gehoorzaamd aan dit spirituele schijn-zelf. 'Speciaalheid' blijkt complementair aan de tegenhanger: 'ik ben niets waard'. Ze horen bij elkaar, en zijn twee kanten van de denkbare identiteit die zichzelf als aparte doener ziet.
Als het leven de speciaalheid niet op haar wenken bedient, en de roes van ik-voldoening uitblijft, ontstaat verongelijktheid, wanhoop, depressie: de tegenhanger (onwaarde) dreigt merkbaar te worden. De oorzaak van onwaarde wordt bij 'de wereld' gelegd, die mijn speciaalheid niet ziet.
Vaak wordt op dit punt weer een recept toegepast, om zo ontwenningsverschijnselen te voorkomen en onderliggende spirituele apartheid als bron van het verslavings-gedrag verborgen te houden. Ook kan onwaarde worden uitgespeeld, via het archetypische slachtoffer, om zo in die identiteit bediend te worden en een gevoel van macht, controle en waarde te krijgen.
De geest blijft lang trouw aan die inbeeldingen, om het doorzien van de ik-illusie uit te stellen. De zucht naar ik-voldoening lijkt sterker dan de bereidheid om tot klaarheid te komen. Angst heerst, voor het laten gaan van de spirituele bijzonderheid… het illusoire ik met zijn speciale opdracht. Angst ook, voor het toegeven aan de onomschrijfbaarheid van het on-middel-lijke Zijn.
Het verzadigingspunt van de onvoldaanheid is niet af te dwingen. Soms komt het als de ik-constructie in elkaar stort, uitgeput van het vechten tegen wanhoop en depressie… soms als een teder briesje. Ook 'onfortuinlijke' omstandigheden kunnen de hypnose van het schijn-ik doorbreken.
De Natuurlijke Vrijheid van Licht
Direct Zijn toont dat aandacht in de ban was van mind-stuff. Het vergat de natuurlijke Vrijheid van Licht, begoocheld door de inhoud van de geest. Buddha-geest is de directe Openheid, die schijnbaar overschaduwd werd door reflecties in de geest.
Besef van zijn dat zichzelf ziet als de centrale figuur in die mind-stuff, beseft niet dat die figuur een fictie is in een droom. Vanuit die waan kijkend loopt het onbewust rond in zijn eigen projectie, die het ziet als 'de wereld'. Angstig probeert het met allerlei technieken die droom onder controle te krijgen… gehoor gevend aan de zucht naar voldoening van de droomfiguur, er van overtuigd dat voldoening uit de droom moet komen.
Besef van direct Zijn maakt dat aandacht niet meer wordt voortgestuwd door gehoor-zaamheid aan de verslaving van het aparte ik dat zich goed wil voelen. Het projecteren stopt… Zijn verliest haar beangstigende waas van apartheid en tekortkoming.
Direct Zijn is on-voorstelbaar, geen spectaculaire ervaring… wel kan het een ontroerend gevoel van Rust en Welzijn brengen in geest en lichaam. Het is dan de gerealiseerde Vrede die de illusie van het aparte 'ik' ontzenuwt, inclusief alle hang naar iets beters.
Dit lichtende Waarnemen, is de Vrede waar verlangen naar uitgaat en onbemerkt altijd loyaal aan is, terwijl het zoeken zich richt naar de beweringen van de geest.