Kinderspel

Het kind wordt overspoeld met leefregels en gedragscodes. Het is van nature helemaal open en maakt geen onderscheid tussen ik en wereld, ik en ander. Het leert aangereikte kennis toe te passen, maar voelt in intermenselijke verhoudingen vooral strijd.

Er groeit vertwijfeling. De regels geven aldoor de opdracht perfect te zijn, doch het kind ervaart - in de praktische uitvoering ervan door 'de ouderen' - geweld en pijn. In de verwarring daarover wordt onbewust toevlucht gezocht tot een verdovend mechanisme: ontkennen en voorwenden.

Vertwijfeling wordt onder controle gehouden en als eis tot gehoorzaamheid naar buiten gekeerd. Het kind is nu deel van de volwassen wereld en gedraagt zich zoals het zich dient te gedragen. Dan begint een fase waarin vertwijfeling niet meer onder controle te houden is en de gevolgen van die onderdrukking niet meer ontlopen kunnen worden.

De Goddelijke Crisis

Dit is de goddelijke crisis, een periode waarin alle verwarring en naar binnen gekomen 'waarheden' de revue passeren. Zijn beseft waar het lang gehoorzaam aan was en stopt met het geloven van de beweringen. Besef ontwaakt uit de droom… wat volgt is een fase van alsmaar open blijven, erbij blijven, en waarnemen wat zich vanzelf ontvouwt.

Als collectieve verdwazing herkend is ontstaat inzicht in de vele methodes, die bedoeld zijn om de vertwijfeling van niet meer goed functioneren te 'verhelpen'. Vele leringen en instituten zien de wereld als iets daar… buiten… slecht, en oorzaak van menselijk lijden.

De basis van die misvatting is het aparte zelf, dat onrecht wordt aangedaan en bevrijd moet worden van 'het kwaad'. Vele methodes spelen in op de ijdelheid van het spirituele 'ik'. In plaats van inzicht te geven in de illusie ervan, wordt het 'ik' verstevigd: een oud zelfbeeld wordt ingewisseld voor een nieuw zelfbeeld dat vertrouwen moet geven.

De gewoonte uit de kindertijd gaat gewoon verder: waarheden 'buiten' het ik worden aangereikt om het functioneren in de wereld succesvoller te maken. Tot de vertwijfeling zich weer aandient en het absurde van dit vluchtmechaniek wordt ingezien… bewustzijn beseft haar ware aard van in zichzelf Lichtend Zijn.

Besef ontmantelt valse identiteit. Nog steeds is er vreugde en verdriet… doch het valse 'ik' dat eronder leed is doorgrond, verschijnselen worden aanvaard zoals ze komen. Binnen en buiten blijkt één… de slechte wereld is een projectie van het ingebeelde 'ik'. In plaats van reacties vanuit angst en verdediging, komen antwoorden vanuit Stilheid.

▲