Identificatie en Zijn

Je kunt waarnemen dat er bij alles dat in het 'blikveld' komt meteen een gedachte volgt. Vaak op voorhand al, nog voor dat iets werkelijk in het blikveld is. Tijdens het opkomen van de gedachte gebeurt er iets merkwaardigs: de gedachte wordt - ongemerkt, maar als vanzelfsprekend - meteen toegeschreven aan een 'ik'.

Het lijkt alsof een ik de gedachte produceerde, als actualisering van een weten over wat wordt waargenomen. De gedachte wordt gezien als mijn gedachte… een gedachte die mijn weten over iets vertegenwoordigt, of iets over mijn waarde zegt.

Dit fenomeen - vereenzelviging - gebeurt onbewust en is bepalend voor het gedrag. Via identificatie wordt steeds leven gegeven aan een valse identiteit, waarvan de gedachtes een vertegenwoordiging lijken.

Identificatie brengt schijn-zekerheid… het geeft de mogelijkheid om in een overtuiging te 'staan' en 'houvast' te suggereren. Onbewust wordt een geestelijke instelling in het leven geroepen. Deze toon wordt alsmaar in haar schijn bevestigd door de gewoonte van het toeschrijven van gedachtes eraan: een 'ik' als denker van de gedachtes.

Een naar gevolg van bewustzijn dat vanuit die valse identiteit in het leven staat, is dat de spanning daarvan allerlei angstige gedachtes oproept. Dat is negatieve inspiratie… iedere gedachte lijkt bepalend voor de waarde van het vermeende 'ik' en voor hoe het zich voelt: hij keurt mij af, dus ik ben niets waard.

Persoonsloos Gewaarzijn

Die gewoonte - om gedachtes toe te schrijven aan een denkend 'ik' - is hardnekkig… tot beseft wordt dat er persoonsloos Gewaarzijn is, en dat het 'ik' dat de waarnemingen zou doen schijn is. Dat moet echter werkelijk doorgrond worden. Er kan nog zo vaak verteld worden dat die 'ik' niet echt is, maar dan blijft het een idee dat geloofd kan worden.

Er was een tijd dat Gewaarzijn in haar directheid gebeurde, en er geen gedachtes waren over wat er werd waargenomen. Dat was in de kindertijd, waar er verwondering was in een Gewaarzijn zonder opsplitsing in waarnemer en waargenomene, subject en object.

In het Ontwaken valt die opsplitsing weg… bewustzijn wordt wakker uit de hypnose van het valse ik dat in waarde en stemming afhankelijk lijkt van gedachtes.

Geest ontspant in het wegvallen van de - schijnbare - split. Er komt besef dat het aparte 'ik' nooit heeft bestaan, en dat het stille Zijn altijd de ware Aard is. De voedingsbodem voor negatieve gedachtes is weg… het wonder van bestaan wordt steeds dieper ervaren.

Onbevangen Directheid

Dat is een spontaan ontvouwen, een wonderlijk verdiepen van heldere Aanwezigheid. Niets is wat het leek te zijn, en steeds meer is er de kinderlijke, onbevangen Directheid, waarin waarnemingen, emoties en gedachtes vrijuit komen en gaan, zonder te worden gekoesterd of afgehouden vanuit een schijn-ik.

Dat is niet altijd even leuk… door de besefte Openheid kunnen onderdrukte ervaringen in de beleving komen, verschijnselen van de wereld tonen zich in hun schoonheid, maar ook in hun gruwelijkheid. Echter is er de herkende basis van waarachtige Stilheid.

Aandacht valt uit het vermeende ik in dit non-duale Zijn. Het ik, dat zich erg druk maakt en controle probeert te krijgen, sterft af in het steeds weer de aandacht terug brengen bij Gewaarzijn. Geest laat vanuit een gerust hart de wereld over aan Ishwara - God.

Dit betekent niet dat je terug zakt in een apathisch niets doen en niet meer in de wereld hoeft te zijn. Het is juist een levende aanwezigheid. Het gaat echter niet meer om het denkbeeldige 'ik' dat succes moet hebben. Bewustzijn komt tot expressie, vanuit een herkende Waarheid… een Waarzijn waarin de wereld is.

In Besef van het stille Zijn vindt een verschuiving plaats: investeren in het verdedigen en tot recht laten komen van het valse 'ik' stopt, net als projectie… het stille Zijn komt tot expressie in de wereld, maar blijft altijd het tijdloze Heel Zijn dat niet geboren wordt of sterft, en vóór alles ondeelbaar is.

▲