Het Valse Ik

Vroeg in de kindertijd leert aandacht zich terug te trekken in een overlevings-bubbel. Deze psychologische fantasiesfeer is een toevluchtsoord, waar het ervaren van fysieke omstandigheden ontweken kan worden.

Dat gaat vaak onopgemerkt, bijvoorbeeld als er schokkende momenten plaatsvinden en bewustzijn zich loskoppelt van het directe ervaren, omdat het zich geen raad weet met het gevoel van onmacht en wanhoop.

Ontkennen en Voorwenden

Aan de basis van die 'modus' ligt het principe van ontkennen en voorwenden. Dat is een psychologisch overlevingsmechanisme dat vergelijkbaar is met het biologische vecht-vlucht mechaniek, een middel dat onbewust wordt toegepast.

Die psychologische sfeer van afzondering zou je - om het bespreekbaar te maken - kunnen voorstellen als een kinderkamertje, waarvan de muren een afscheiding vormen tussen ik en wereld. Bewustzijn lijkt zich in dat kamertje veilig te kunnen terugtrekken.

Dat is schijn: de muren van ontkenning bevestigen juist een onveilige 'buitenwereld'. Dat wordt ontdekt wanneer de psychologische sfeer vanuit een overstijgend bewustzijn wordt onderzocht. Dan blijken de muren een gespannen toon te hebben, terwijl de sfeer binnen de muren een verfijnde diepte mist.

Dat is niet zo vreemd, omdat de basis van die psychologische constructie ontkenning is. Je kunt dat herkennen in de ogen en gelaatsuitdrukking, als kilheid en vervlakking, wat wordt verhuld met een masker dat vertrouwen en ontspanning moet suggereren.

Wanneer aandacht zich terug trekt in die psychologische sfeer is er weinig tot geen contact met het lichaam. Mensen merken dan ook dat ze niet zo lekker gegrond zijn. Echter wordt dat pas opgemerkt als wordt toegegeven aan een fundamenteel gevoel van vervreemding. Dat toegeven komt als het spel van voorwenden uitgeput raakt. (zie ook: moegestreden)

In de psychologische sfeer - het kinderkamertje - ontstaat een vals besef van 'ik', dat zich omkleedt met interpretaties van gebrekkige waarnemingen. Bewustzijn ziet in die fantasiesfeer zichzelf als een apart 'ik' dat gebukt gaat onder allerlei moeizaamheden.

Aandacht raakt verstrikt in sombere redenaties en negatieve gedachtes, die bevochten worden via het mechanisme van ontkennen en voorwenden.

Er kan gedurende de fase van ontwaken uit die fantasie-sfeer grote verontwaardiging ontstaan. Gezien vanuit die droomfiguur werken voorwendsels niet meer en lijkt het alsof alle inspanningen om iets te bereiken voor niets zijn geweest. Dat voelt als falen.

Het Zijn dat je altijd bent

Op dat punt worden allerlei recepten aangeboden, met als doel om controle te krijgen en een toekomst te creëren die overeenstemt met je wil. Hier wordt echter gevraagd om de fascinatie met de droom-ik te doorzien en de hypnose te doorbreken. Anders gezegd… besef het Zijn dat je altijd bent.

Het werkelijk doordrongen raken van het Zijn dat je bent valt niet altijd mee, omdat in de Openheid van het directe Zijn datgene zich aandient waar aandacht lang voor weg liep. Geest wil liever iets beters dan wat lang in ontkenning weggedrukt werd.

Dan blijkt dat verlangens en wensen een compensatie zijn voor wat in het fundament uit de beleving verdoofd wordt. Datgene dat bereikt of verkregen moet worden moet een gevoel van voldoening brengen, voldoening die niet wordt opgemerkt in het Zijn dat Is.

Het valse 'ik' wordt tot identiteit die alles ziet als aparte verschijnselen. Het kan niet anders omdat het zichzelf als een aparte vorm ziet. Het is opgegroeid met het idee dat boosheid nodig is om de afstand tussen ik en de wereld te bewaken.

Het verdedigt zich bij voorbaat, vanuit een basis van wantrouwen. Aandacht is naar buiten gericht, op datgene dat het basis-gevoel van onvrede moet compenseren. Iedereen zal weten hoe moeilijk dat 'ik' het heeft, en alles moet tegemoet komen aan de wensen en verwachtingen. Die wereld moet 'mij' waarderen en goedkeuren.

Dat komt natuurlijk meestal niet, met als gevolg nog meer onvrede en de conclusie dat het leven niet leuk is. Er ontstaat boosheid naar het leven, naar de Bron… eigenlijk keert besef zich tegen zichZelf, omdat Bewustzijn hetzelfde is als de Bron, Leven, Zelf of God, maar het beseft dat niet, omdat het zichzelf ziet als apart van de Bron.

Die hypnose van apartheid breekt open in het besef van de open Stilheid. Bewustzijn beseft - eerder dan alles - die Openheid te zijn. Wat volgt is een proces van wegvallen en ontzenuwen…

Patronen, overtuigingen, manieren van kijken, en vele conditioneringen passeren de revue… ze lossen op in het besefte Licht van Gewaarzijn. Wat blijft is de Stilheid, waar aandacht steeds meer in blijft rusten en spontane expressie vanuit plaats vindt.

▲