Herkennen
14 mei 2017Ontwaken kan gepaard gaan met periodes van wanhoop, verdriet, vermoeidheid, woede en onmacht. Vaak wordt dit niet herkend als deel van het proces van geestelijk Ontwaken.
De geest breekt open uit een staat van verkramping en hypnose en ontspant terug in een alomvattende ruimtelijkheid, waar alle ideeën van afmeting en afstand vervliegen. In die Openheid kan er van alles dat lang onderdrukt of ontkend werd naar boven komen.
Tot het Ontwaken is het niet duidelijk dat vereenzelviging met een aangereikte identiteit plaats vindt en er geen besef is van de ware Aard. Gehoorzaamheid heerst, aan spiritueel gedachtegoed, sociaal-maatschappelijke conditioneringen, overtuigingen, tendensen…
Geest probeert aan voorwaarden en eisen te voldoen om erbij te horen en een gevoel van waarde te krijgen. De vermoeienissen en frustraties daarvan dienen zich aan in het open breken van de geest.
Vaak is er uitputting: geest kan de jacht naar voldoening niet meer opbrengen en breekt. Investering in missies en doelen stopt, waardoor een gevoel van gefaald hebben kan ontstaan, net als teleurstelling, depressie en zinloosheid. Open breken kan getriggerd worden door scheiding, ziekte, crisis, ontslag, een ongeluk of onverwachte wending…
Zijn dat altijd Thuis is
Als er geen besef is van het Ontwaken blijft de geest hangen in teleurstelling en onvrede… vanuit de ego-geest gezien lijkt het echt of alles mislukt is en leven geen zin meer heeft. Dat valt weg… als besef van de ware Aard - het wakkere Zijn - werkelijk doordringt. Het is dan volkomen duidelijk dat Verlangen altijd uitging naar Dit, het wakkere thuis Zijn.
Tot het open breken kan de ego-geest lang boos en in weerstand blijven. Het houdt onduidelijke verhalen vast, om onvrede, verontwaardiging en wrok te rechtvaardigen.
Die toon is meestal onbewust, en hult zich vaak in perfectie, 'wel-doen', aanzien vergaren, willen bewijzen. Ontwaken brengt een omdraaiing teweeg: het streven wordt opgemerkt en blijkt eigenlijk heel bitter te smaken, zonder werkelijk voldoening te geven.
De onderlaag, waaruit de vergelding gevoed wordt, komt in de beleving. Deze verzameling misverstane ervaringen blijft alsmaar een slachtoffer-identiteit bevestigen. Het voelen van die laag kan ook weer voor veel verwarring en weerstand zorgen: de ervaringen zijn oud, doch voor de geest lijkt het nu te gebeuren.
Kleinigheden kunnen enorme verontwaardiging oproepen: oude frustraties trillen mee met wat er nu anders loopt, waardoor dat verschrikkelijk lijkt. Het leven, of de ander, wordt een boosdoener waar alle opgespaarde frustratie en woede naar geventileerd wordt.
Wat vooral opvalt is dat de geest zich totaal niet op zijn gemak voelt en contact vermijdt. Aandacht is vaak weg van het lichaam en er wordt overleefd in een ongegronde cocon.
Tegenwoordig Zijn
Ontwaken gaat samen met het Herkennen van iets onomschrijfbaars dat zich aandient als een tijdloos Tegenwoordig Zijn, een Aanwezig Zijn dat - eerder dan alles - stil Gewaar is.
Het is vanuit dit Herkennen dat al de lastige stukken, gewoontes en patronen in Stilheid omvat worden. Juist het aandachtig stil blijven - het werkelijk open blijven en toelaten - maakt dat Liefhebben gebeurt. Ook de grillen van de weerbarstige geest komen tot rust in dit besefte en herkende stille Zijn.
Het is fijn als er in zo'n fase van onbegrip, angst en weerstand iemand is met een besef van direct Zijn. Aandacht zakt daardoor uit de wanhoop terug in de geborgenheid van Zijn, en is er weer gronding.
Vaak komt al snel de volgende golf van angst en paniek… geest is niet gewend om open te blijven naar gevoelens van ongemak, angst, boosheid of onmacht. De suggestie dat dit echt helemaal fout is kan zeer overtuigend zijn.
Juist dan is het belangrijk om wel open te blijven en de gevoelens toe te laten. Je kunt herkennen dat er iets eerder dan alle verschijnselen is. Er is het Licht van bewustzijn, het Licht dat je bent… alomvattend, ondeelbaar, leeftijdloos, en vóór alles onvoorwaardelijk.
Identiteit is de Vrede die Is
Dit Licht is de Vrede waar de geest naar hunkert. Het dringt door dat de identiteit niet ligt in de activiteit van de geest, die alles onder controle wil krijgen, doch in deze Vrede die Is.
Door het herkennen van die Vrede verliezen patronen van weerstand en protest hun grip op de geest en komen tot rust in Gewaarzijn. Net als de gespannen controle-drang, de wanhopige radeloosheid dat de controle niet lukt, en de knagende onderwaardering.
Uiteindelijk wordt duidelijk dat al die verschijnselen hun voeding vinden in een pijnlijke misvatting… het aparte zelf, een zelf dat los van God, de Bron, of Liefde zou bestaan, een zelf dat als een object door tijd en ruimte zijn weg zou moeten vinden.
Net zoals je, vlak na een droom en net voor het wakker worden, kunt ontdekken dat de droom een voorstelling in de geest was, kun je beseffen dat een ervaring ook in de geest gebeurt. Alles speelt zich af in bewustzijn. De voorstelling die je hebt van een ik-persoon die een ervaring heeft gebeurt in bewustzijn. Het dringt door dat je niet die denkbare persoon bent, doch het stille Bewustzijn, de Vrede die Is… en dat Bewustzijn God is.
Dit besef - dit Herkennen - is tegelijk een 'non-gebeurtenis', omdat Gewaarzijn, of Licht, altijd al het geval is… én een enorme psychologische verschuiving, omdat aandacht terug veert, uit de denkbare voorstelling in het alomvattende Thuis-zijn. Geest hoeft niet meer voor status en waarde te zorgen na Herkenning van de Rust die Is.
Aanvankelijk kan de geest niet omgaan met het wegvallen van de valse identiteit. Uit alle macht probeert hij de aandacht terug te krijgen in de ik-illusie. Grote weerstand en verontwaardiging vullen de geest… dan weer is er schaamte over het niet ontspannen kunnen zijn, dan weer woede en wanhoop over de steeds terugkerende onderwaardering.
Geest vecht en vecht, om iemand te zijn… tot het Herkennen, tot werkelijk doordringt dat 'ik' niet het voorstelbare is, doch het zelf-Lichtende dat voorstelling mogelijk maakt. Het is dan helder dat 'niet iemand zijn' de natuurlijke Aard is… vredig en blijmoedig.