Geen Waarnemer

Vanuit gewenning aan het voorstellen van een 'ik' binnen en een 'wereld' buiten, was ik op zoek naar bevrijding. Via die aangeleerde manier van kijken leken subject en object, net als binnen en buiten, gescheiden en echt. Ik (subject) leek de wereld (object) buiten zichzelf waar te nemen.

Bewustzijn werd voorgesteld als een aparte psychische vorm, die in een (voorgestelde) ruimte op zoek ging. De zoektocht bleek zich te voeden uit het idee dat de vorm 'ik' tot vol-doening moet komen om er te kunnen zijn… Dat zou plaats moeten vinden in wat wordt benoemd als 'ruimte'.

Na lang zoeken - om het eenzame basisgevoel te verhelpen - kwam een ontwaken uit die droom van onvoldaanheid. Tijdloos Gewaarzijn herkende zichZelf als het Ene dat Is… inzicht kwam dat spontane actualiteit (Leven) werd ingeruild voor ideeën óver leven.

Ruimte bleek een ervaring in bewustzijn. Ik kon onmogelijk een grens ontdekken tussen ruimte en bewustzijn. Ruimte toonde zich als een verschijning ván bewustzijn.

Tijdloos, direct Bewustzijn

In diepe slaap is geen besef van ik, wereld en ruimte. Geestelijke activiteit is, net als de tijd, afwezig… wat blijft is tijdloos, direct Bewustzijn. Dit wordt ook wel Stilheid of Vrede genoemd… alle concepten verdwijnen erin. Stilheid verschijnt als Werkzaamheid… ze ontzenuwt alle ideeën van apartheid en maakt bewust van het ondeelbare Mysterie.

Stilheid verschijnt als waarneming. Dit betekent meestal dat ervaren wordt opgedeeld in 'ik' en 'omstandigheden', waarbij Waarneming wordt toegeschreven aan een iemand. Die illusie - subject/object - lost op in Vrede: waarnemen gebeurt bovenpersoonlijk… alles rijst op in, en is een verschijning van Bewustzijn.

Eenzame onvoldaanheid hoort bij het psychische beeld dat van 'ik' wordt gemaakt. Het ontstaat als aandacht zich leert af te keren van gevoelens en ervaringen die worden bestempeld als onwenselijk. Ontkenning lijkt controle… doch schept afscheiding. Stilheid is tegelijk alles én niets. Dat is als water, dat als zee en als golven water blijft.

Ruimte zien als ervaring in bewustzijn, maakt bewust van het Ervaren in zichzelf. 'Ik' is niet een vorm in de ruimte, die thuis moet komen, doch het ene Stille… Identiteit verliest haar identificatie met vorm… en beseft Stilheid te zijn, of Bewustzijn zonder object.

▲