Devotie

Aandacht met toewijding naar binnen leiden, maakt bewustzijn bewust van zichzelf. De fascinatie met de geest - en met het willen begrijpen van 'de dingen' via beelden - stopt. Er komt besef dat aandacht naar buiten gericht was, werkend aan en hopend op succes, voldaanheid of vrede, in een betere toekomst.

Als aandacht 'omdraait' naar binnen toe, ontstaat overgave aan God. Het wonderlijke is dat daardoor de geest vredig wordt en inspiratie uit het hart komt, waar het eerder uit begrip leek te komen. Het heilige Hart blijkt altijd de Bron van Leven te zijn… dat Hart is God, of het ene Zelf.

Dan is duidelijk dat - in het naar buiten gericht zijn - bewustzijn op zoek was naar zich Zelf. Dat Zelf is nu herkend als God, Liefde, Leven… als Dat wat onverbeterbaar Nu Is…

Het vraagt bereidheid en moed, om de verslaving aan psychologische verwikkelingen en mentaal begrip te herkennen als behorend bij het schijn-ik, en steeds naar binnen de Stilheid van het Hart te zoeken. In Stilheid wordt helder dat het aparte 'ik' niet bestaat.

De noties binnen-buiten vallen weg, en grenzen blijken niet te bestaan. Proberen om via 'goede' ervaringen tot vrede te komen stopt, in de realisatie van Zijn. Geest geeft zich er aan over, zodat het weer dienaar van Liefde is en beseft de heilige Geest te zijn.

In Geest bestaat geen tijd en is Leven-Licht-Liefde één, net als Zijn-Bewustzijn-Vrede. In het Sanskriet heet dit: Sat-Chit-Ananda… Buddha-Geest of Christus-Bewustzijn is het ene Zelf dat Heilige Geest beseft. Van daaruit is er vanzelf spontane, tijdloze toewijding.

▲