Vrede

---

Wat van binnen sprankelt als waarachtigheid… is de innerlijke Vrede van het naakte Zijn, de ware Aard.

Diep van binnen huist het Licht dat eeuwig straalt. Daar, in het sprankelen van dit meest intieme, is zijn altijd het bovenpersoonlijke ene Zelf, de ware Aard van het ene Wezen.

Leven in de vormenwereld gaat gepaard met onvoorstelbare hoeveelheden indrukken. Deze lijken het zijn te overheersen. Het besef in die wereld te zijn wordt gegrepen door geloof in beweringen, verlokking, schoonheid en gruwel… Zijn lijkt meer of minder te worden door het één of het ander.

Het vergeet de onbegrensdheid van het Licht dat straalt en alles laat verschijnen, het Licht waarin alles plaats vindt. Het besef ik ben wordt gegrepen door een beeld dat over dat zijn ontstaat.

Binnen en buiten, hier en daar, licht en donker… de dualiteiten lijken te regeren. Het schijnt alsof het zijn van alles moet doen om weer vredig te kunnen zijn.

Dan is er, op een geschonken dag, herkenning, en valt Zijn terug in wat het werkelijk is… liefdevolle vrede… het stille dat altijd is.