Schuld

Het beoordelen van handelingen vanuit een vast zelfbeeld… geeft aan afgescheidenheid de schijn van absoluut.

Schuld vormt met spijt en schaamte een drie-eenheid. Met dit mechanisme vormt zijnsbesef een geweten, om daarmee terug te keren naar weten vanuit niet weten.

Schuld wordt een middel om tot intuïtieve waarneming te komen, zodat het kosmische verband van alles gezien wordt. Het controlerende ik-personage valt uiteen.

Niets is los van elkaar te zien… slachtoffer en dader zijn twee zijden van één dualiteit. Vaak ligt daar een macht-onmacht leerstuk onder.

Meestal worden gebeurtenissen ondergaan vanuit de identificatie met een vast zelfbeeld. Daarin zondert zijnsbesef zich af van de Bron.

Dat besef kan zich loskoppelen van het beeld ik ben schuldig, wanneer de Kosmische Eenheid zich openbaart. De zelf-gecreëerde gevangenis smelt weg in die alverbondenheid.