Schaarste
Halsstarrig probeert schuld zichzelf te straffen… in duisternis alsmaar wachtend op de verlossing brengende Hand.
Vervreemding van het oorspronkelijke Zelf is meestal de basis waarop schaarste ontstaat. Die verwijdering is denkbeeldig… ze bestaat 'slechts' in de door wroeging en wrok gekwelde geest.
Dat is de geest waarmee het zijnsbesef zich afzonderde van de Ene Geest. Zo lijkt het althans te zijn vanuit die afzondering. Er heerst verwarring doordat zijn zich omhulde met schijn.
De Ene Geest straalt in zichzelf. Voorstellingen kunnen erdoor bestaan en waargenomen worden… niets kan buiten dat Licht zijn.
Schaarste is het niet tot recht komen in waarachtige kracht, wat de weerspiegeling is van de valse identiteit. Deze ontstaat uit het niet aangaan van opgespaarde pijn en verwrongenheid.
Schaartse is daarom een middel tot opstaan uit de verdoving van verbittering die voortkwam uit schuld, spijt, shock en pijn… het wordt dan een opening naar Licht.
Eens draait zijn zich weer terug naar het Licht, van waaruit de Geest straalt… Het ziet hoe het geloof hechtte aan schijnsel, daarbij vergetend dat het dat Licht was dat zag.
