Hoogmoed

In ontkenning naar eenzame pijn… heeft afgescheidenheid het hoogste woord.

Hoogmoed is ontkenning van hulpeloosheid, omhuld met ingewikkelde verklaringen. Soms klinkt dat verwarrend simpel, als de ingewikkeldheid erachter angstvallig verborgen wordt.

Er wordt aanmatigend gesproken, om toch vooral verbondenheid te suggereren… Dat lijkt nodig, omdat hoogmoed een gevolg is van afgescheidenheid.

Weggedrongen pijn geeft aan zijnsbesef de schijn van vertrouwen. Echter genereert 'niet voelen' een vermeend heldere, doch overactieve mentaliteit… alles moet onder controle gehouden worden.

De werkzaamheid van God wordt overschaduwd door ego-activiteit - de vermeende doener - zonder aan het besef van zijn de sprankeling van gerealiseerde Eenheid te geven.

Vaak heeft hoogmoed een les nodig, om de in kennis verschanste geest van zijn zelf-geschapen verharding te bevrijden. De shock herinnert weer aan de Natuur van Licht en verzacht de houding.